Sokağın köşesindeki kitapçıda onu ilk gördüğümde, daha önce hiç hissetmediğim bambaşka bir duygu birdenbire ruhuma girmiş, bedenimde tuhaf bir titreme olmuştu.

Göz göze geldiğimizde, ansızın bir ışık sıkılmıştı sanki üstüme. Hiç bir yere kıpırdayamamıştım. Derin bakışları bakışlarımda eriyip ruhumu esir almış, yüreğim sonbaharda hafif bir rüzgârı bekleyen sararmış bir yaprak gibi titreyip durmuştu.

Aklıma zifiri bir karanlık çökmüş, hayat adeta bulanık bir rüyaya dönüşmüştü. O an, kitapçı dükkânının içindeki her şey bulunduğu halden çıkıp başka bir hale girmişti sanki.

Bir an, bana dükkânın tozlu havasında parıltılı bir şey uçuyormuş da, içeriye gözleri kamaştıran bir ışık saçıyormuş gibi gelmişti ve sonra her şeyin rengi değişmiş, kitaplar beyaz, raflar beyaz, toz ve mürekkep kokusu beyaz oluvermişti sanki.

O esrarlı beyazlığın içinde bir an nereye bakacağımı bilemeden, gözlerine bakıp karmakarışık hayallerin içinde kaybolmaktan korkarak, çaresizce dükkânın içindeki büyülü sessizliğe dönüp bakmıştım.

Ama kara gözlerini gözlerime dikip bambaşka bir bakışla baktığını, daha sonra da bana doğru ağır ağır yaklaştığını görünce, ürpermiştim. Bacaklarım titremiş, hafifçe dönüp ürkek ürkek gözlerine bakmıştım.

İşte o an gördüm gözlerindeki o tuhaf pırıltıyı. O an gördüm, küçük bir çocuğun çaresiz, kederli bakışına benzer ürkek bakışlarını.

İşte o an, olanlar olmuştu: Bir aşk kıvılcımı düşmüştü yüreğime. Ürkek ruhumda yavru bir kuş kanat çırpmış, bakışlarım bakışları olmuştu: O bakışın içinde yolumu kaybetmiştim.

O andan itibaren hikâyemin yalnızca benim hikâyem olmadığını anlamıştım ama o an hiç kimse duymadı sessiz çığlığımı.

“Maria”